Οι αποκαλύψεις για τα μαύρα ταμεία του κυβερνώντος Λαϊκού Κόμματος στην Ισπανία είναι η χαριστική βολή στην αξιοπιστία της κυβέρνησης Ραχόι ενάμιση χρόνο μετά την εκλογική νίκη του Νοεμβρίου του 2011.
Την ίδια ώρα, στη γειτονική Πορτογαλία ο πρόεδρος Καβάκο Σίλβα καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια να σώσει τον υπό τον Κοέλιο κυβερνητικό συνασπισμό ώστε να μη χρεωθεί η Λισαβόνα το ατύχημα που θα διαταράξει την ευρωπαϊκή εκεχειρία που χρειάζεται προεκλογικά η Μέρκελ.
Η Ισπανία και η Πορτογαλία υπήρξαν μέχρι στιγμής δύο διαφορετικά μοντέλα διαχείρισης της δημοσιονομικής κρίσης μέσα στο πλαίσιο που διαμόρφωσε η Γερμανία: Εντός Μνημονίου η Λισαβόνα υλοποίησε εμπρόθεσμα και υποδειγματικά όλες τις εντολές της τρόικας.
Πριν από μερικούς μήνες άλλωστε εθεωρείτο success story, μια χώρα που εξυγιάνθηκε και είναι έτοιμη να επιστρέψει στις Αγορές
Εκτός Μνημονίου ή άλλου σχήματος διάσωσης, για να μη δεσμευθεί το Βερολίνο με μη αντιστρέψιμο τρόπο στη συνολική διάσωση της Ευρωζώνης, η Μαδρίτη εφαρμόζει με εθνική ευθύνη σκληρή πολιτική περικοπών.
Το μέγεθος της Οικονομίας της χώρας από μόνο του απαιτεί ευρωπαϊκή στήριξη και δέσμευση που δεν θέλει να προσυπογράψει το Βερολίνο.
Στην Ισπανία και στην Πορτογαλία έχει πληγεί ανεπανόρθωτα ο διπολισμός-δικομματισμός ως βασική συνιστώσα της πολιτικής σταθερότητας, ενώ οι λύσεις μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών με διακομματική στήριξη φαίνεται ότι κάηκε στην Ιταλία με τον Μόντι και δεν μπορεί να επαναληφθεί στην Ιβηρική Χερσόνησο.
Το αδιέξοδο είναι πλήρες. Ο Ραχόι και ο Κοέλιο φθείρονται καθημερινά, αλλά η αντιπολίτευση δεν βιάζεται να τους αντικαταστήσει μέσα από πρόωρες εκλογές.
Στο επίπεδο των συμβολισμών, δύο πολύ ανησυχητικά μηνύματα έρχονται από τη Λισαβόνα και τη Μαδρίτη: Πριν από δύο μήνες από τα θεωρεία της Βουλής στη Λισαβόνα το κοινό άρχισε να τραγουδά το «Grandola villa morena», τραγούδι που όταν μεταδόθηκε στις 25.4.74 ήταν το σύνθημα να κινηθούν οι μονάδες του Στρατού για την ανατροπή της δικτατορίας.
Πριν τα σκάνδαλα των μαύρων ταμείων αγγίξουν τον Ραχόι η εμπλοκή του συζύγου της κόρης του Χουάν Κάρλος σε οικονομικό σκάνδαλο ήταν η αφορμή για πρώτη φορά μετά το 1975 για αμφισβήτηση του θεσμού της μοναρχίας. Νοσταλγία της Επανάστασης των Γαριφάλων του 1974 αλλά και απαξίωση του συμβόλου του ομαλού εκδημοκρατισμού, της μοναρχίας:
Στην Ισπανία και στην Πορτογαλία η διαχείριση της κρίσης έχει οδηγήσει στην απαξίωση της ευρωπαϊκής ένταξης ως εγγύησης κοινωνικής συνοχής, ευημερίας και δημοκρατίας. Ειρωνεία της Ιστορίας, η πολιτική που έχει επιβάλει το Βερολίνο στην ευρωζώνη αποσταθεροποιεί πολιτικά την Ιβηρική Χερσόνησο και ακυρώνει μετά από τρεις δεκαετίες την προσπάθεια της τότε Δυτικής Γερμανίας να επιταχύνει την ευρωπαϊκή ένταξη της Ισπανίας και της Πορτογαλίας.
Λύση ανάγκης
Το πλήρες αδιέξοδο στην Ισπανία φωτίσθηκε πριν από λίγο καιρό όταν ο πρώην πρωθυπουργός και ηγέτης του Λαϊκού Κόμματος Αθνάρ δήλωσε έτοιμος να επιστρέψει στην πολιτική αν χρειασθεί. Ο Αθνάρ, η διακυβέρνηση του οποίου στην περίοδο 1996-2004 είχε θεωρηθεί μοντέλο, καταβαράθρωσε το κόμμα του την άνοιξη του 2004, παραμονές των εκλογών, όταν προσπάθησε να αποδώσει το τρομοκρατικό πλήγμα της Αλ Κάιντα στη Μαδρίτη στη Βασκική Οργάνωση ΕΤΑ. Σήμερα με μόνο κεφάλαιο τις ευχάριστες αναμνήσεις από την κυβερνητική του οκταετία προβάλλει σαν μια λύση ανάγκης στην περίπτωση που ο Ραχόι υποχρεωθεί σε παραίτηση.
Η Ισπανία και η Πορτογαλία, όπως και η Ιταλία, δεν περιλαμβάνονταν στην πρώτη ομάδα χωρών της ευρωζώνης που προωθούσε η κυβέρνηση Κολ μέχρι και την άνοιξη του 1998. Τότε η συγκυβέρνηση Σιράκ-Ζοσπέν στη Γαλλία επέβαλε τη συμμετοχή της Ρώμης απειλώντας να θέσει βέτο στη διεύρυνση της Ε.Ε. στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Η Γαλλία ορθώς είχε από τότε κατανοήσει ότι χωρίς τον Νότο οι συσχετισμοί στην ευρωζώνη θα ήταν συντριπτικοί σε βάρος της. Η Ισπανία υπό τους Θαπατέρο και Ραχόι υπήρξε η χώρα που προσπαθούσε να διαφοροποιηθεί από μικρά μεγέθη όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία και επιπλέον ήταν αλλεργική σε κάθε πρόταση για συνεργασία των χωρών του Νότου της ευρωζώνης.
Πριν από έναν χρόνο, τον Ιούνιο του 2012, στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. ο τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας Μόντι έσυρε στην κυριολεξία τον Ραχόι σε κοινή στάση ως προς την ανάγκη απευθείας χρηματοδότησης των τραπεζών από τον Μόνιμο Μηχανισμό ESM. Μια ανίερη συμμαχία Μέρκελ - Ραχόι καλά κρατεί: Για να αποφευχθεί μια διάσωση της Μαδρίτης μνημονιακού τύπου, όταν τα πράγματα φθάνουν στο παρά πέντε, το Βερολίνο παρεμβαίνει πυροσβεστικά. ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ kapopoulos@pegasus.gr
Την ίδια ώρα, στη γειτονική Πορτογαλία ο πρόεδρος Καβάκο Σίλβα καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια να σώσει τον υπό τον Κοέλιο κυβερνητικό συνασπισμό ώστε να μη χρεωθεί η Λισαβόνα το ατύχημα που θα διαταράξει την ευρωπαϊκή εκεχειρία που χρειάζεται προεκλογικά η Μέρκελ.
Η Ισπανία και η Πορτογαλία υπήρξαν μέχρι στιγμής δύο διαφορετικά μοντέλα διαχείρισης της δημοσιονομικής κρίσης μέσα στο πλαίσιο που διαμόρφωσε η Γερμανία: Εντός Μνημονίου η Λισαβόνα υλοποίησε εμπρόθεσμα και υποδειγματικά όλες τις εντολές της τρόικας.
Πριν από μερικούς μήνες άλλωστε εθεωρείτο success story, μια χώρα που εξυγιάνθηκε και είναι έτοιμη να επιστρέψει στις Αγορές
Εκτός Μνημονίου ή άλλου σχήματος διάσωσης, για να μη δεσμευθεί το Βερολίνο με μη αντιστρέψιμο τρόπο στη συνολική διάσωση της Ευρωζώνης, η Μαδρίτη εφαρμόζει με εθνική ευθύνη σκληρή πολιτική περικοπών.
Το μέγεθος της Οικονομίας της χώρας από μόνο του απαιτεί ευρωπαϊκή στήριξη και δέσμευση που δεν θέλει να προσυπογράψει το Βερολίνο.
Στην Ισπανία και στην Πορτογαλία έχει πληγεί ανεπανόρθωτα ο διπολισμός-δικομματισμός ως βασική συνιστώσα της πολιτικής σταθερότητας, ενώ οι λύσεις μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών με διακομματική στήριξη φαίνεται ότι κάηκε στην Ιταλία με τον Μόντι και δεν μπορεί να επαναληφθεί στην Ιβηρική Χερσόνησο.
Το αδιέξοδο είναι πλήρες. Ο Ραχόι και ο Κοέλιο φθείρονται καθημερινά, αλλά η αντιπολίτευση δεν βιάζεται να τους αντικαταστήσει μέσα από πρόωρες εκλογές.
Στο επίπεδο των συμβολισμών, δύο πολύ ανησυχητικά μηνύματα έρχονται από τη Λισαβόνα και τη Μαδρίτη: Πριν από δύο μήνες από τα θεωρεία της Βουλής στη Λισαβόνα το κοινό άρχισε να τραγουδά το «Grandola villa morena», τραγούδι που όταν μεταδόθηκε στις 25.4.74 ήταν το σύνθημα να κινηθούν οι μονάδες του Στρατού για την ανατροπή της δικτατορίας.
Πριν τα σκάνδαλα των μαύρων ταμείων αγγίξουν τον Ραχόι η εμπλοκή του συζύγου της κόρης του Χουάν Κάρλος σε οικονομικό σκάνδαλο ήταν η αφορμή για πρώτη φορά μετά το 1975 για αμφισβήτηση του θεσμού της μοναρχίας. Νοσταλγία της Επανάστασης των Γαριφάλων του 1974 αλλά και απαξίωση του συμβόλου του ομαλού εκδημοκρατισμού, της μοναρχίας:
Στην Ισπανία και στην Πορτογαλία η διαχείριση της κρίσης έχει οδηγήσει στην απαξίωση της ευρωπαϊκής ένταξης ως εγγύησης κοινωνικής συνοχής, ευημερίας και δημοκρατίας. Ειρωνεία της Ιστορίας, η πολιτική που έχει επιβάλει το Βερολίνο στην ευρωζώνη αποσταθεροποιεί πολιτικά την Ιβηρική Χερσόνησο και ακυρώνει μετά από τρεις δεκαετίες την προσπάθεια της τότε Δυτικής Γερμανίας να επιταχύνει την ευρωπαϊκή ένταξη της Ισπανίας και της Πορτογαλίας.
Λύση ανάγκης
Το πλήρες αδιέξοδο στην Ισπανία φωτίσθηκε πριν από λίγο καιρό όταν ο πρώην πρωθυπουργός και ηγέτης του Λαϊκού Κόμματος Αθνάρ δήλωσε έτοιμος να επιστρέψει στην πολιτική αν χρειασθεί. Ο Αθνάρ, η διακυβέρνηση του οποίου στην περίοδο 1996-2004 είχε θεωρηθεί μοντέλο, καταβαράθρωσε το κόμμα του την άνοιξη του 2004, παραμονές των εκλογών, όταν προσπάθησε να αποδώσει το τρομοκρατικό πλήγμα της Αλ Κάιντα στη Μαδρίτη στη Βασκική Οργάνωση ΕΤΑ. Σήμερα με μόνο κεφάλαιο τις ευχάριστες αναμνήσεις από την κυβερνητική του οκταετία προβάλλει σαν μια λύση ανάγκης στην περίπτωση που ο Ραχόι υποχρεωθεί σε παραίτηση.
Η Ισπανία και η Πορτογαλία, όπως και η Ιταλία, δεν περιλαμβάνονταν στην πρώτη ομάδα χωρών της ευρωζώνης που προωθούσε η κυβέρνηση Κολ μέχρι και την άνοιξη του 1998. Τότε η συγκυβέρνηση Σιράκ-Ζοσπέν στη Γαλλία επέβαλε τη συμμετοχή της Ρώμης απειλώντας να θέσει βέτο στη διεύρυνση της Ε.Ε. στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Η Γαλλία ορθώς είχε από τότε κατανοήσει ότι χωρίς τον Νότο οι συσχετισμοί στην ευρωζώνη θα ήταν συντριπτικοί σε βάρος της. Η Ισπανία υπό τους Θαπατέρο και Ραχόι υπήρξε η χώρα που προσπαθούσε να διαφοροποιηθεί από μικρά μεγέθη όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία και επιπλέον ήταν αλλεργική σε κάθε πρόταση για συνεργασία των χωρών του Νότου της ευρωζώνης.
Πριν από έναν χρόνο, τον Ιούνιο του 2012, στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. ο τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας Μόντι έσυρε στην κυριολεξία τον Ραχόι σε κοινή στάση ως προς την ανάγκη απευθείας χρηματοδότησης των τραπεζών από τον Μόνιμο Μηχανισμό ESM. Μια ανίερη συμμαχία Μέρκελ - Ραχόι καλά κρατεί: Για να αποφευχθεί μια διάσωση της Μαδρίτης μνημονιακού τύπου, όταν τα πράγματα φθάνουν στο παρά πέντε, το Βερολίνο παρεμβαίνει πυροσβεστικά. ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ kapopoulos@pegasus.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο σχολιασμός επιτρέπεται μόνο σε εγγεγραμμένους χρήστες