Ο μοναδικός κοινός παρονομαστής που έχει απομείνει στις χώρες της
Ευρωζώνης είναι σήμερα πια το χρέος. Κατά τα άλλα, παρατηρούμε
καθημερινά μια διαλυτική διαδικασία.
Ο δρόμος που ανοίγουν οι εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ίσως να αποδειχθεί μονόδρομος: οι χώρες της Ευρωζώνης θα αποδύονται σε έναν αμείλικτο ανταγωνισμό για νέα δάνεια προκειμένου να χρηματοδοτήσουν τα υψηλά χρέη τους με ολέθριες συνέπειες για τους λαούς τους.
Πάντως, ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσεις το χρέος σου -εκτός από τη διαγραφή, είτε σε συμφωνία με τους δανειστές είτε μονομερώς- είναι να επιτύχεις οικονομική ανάπτυξη. Αλλά πρόκειται για ουτοπία...
Επειδή οι οικονομικές θυσίες και άδικες είναι και επιπλέον οι περικοπές όλων των κοινωνικών δαπανών φθείρουν τη δημοκρατία και διαλύουν την κοινωνική συνοχή. Ο κύκλος αυτός ύφεσης και εθνικής απαξίωσης δεν λέει να κλείσει.
Επί σειρά μηνών γράφω για το τεράστιο ψέμα που έστησαν πολιτικοί και δημοσιογράφοι με το διαβόητο PSI+ του ελληνικού χρέους, υπέρ της σωτηρίας της χώρας. Το εγκωμίαζαν ως τη μεγαλύτερη αναδιάρθρωση στη διεθνή οικονομία, ωστόσο επρόκειτο για καλυμμένη πτώχευση της χώρας...
Το «κούρεμα» δεν είχε σκοπό να καταστήσει βιώσιμο το ελληνικό χρέος. Αν ο σκοπός ήταν η βιωσιμότητα, τότε θα έπρεπε να συμμετάσχουν όλοι -και οι εταίροι που μας έχουν δανείσει και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα- στη διαδικασία και όχι μόνο ο ιδιωτικός τομέας. Αυτό που πέτυχε το PSI+ ήταν να πλήξει ανεπανόρθωτα τα ασφαλιστικά μας Ταμεία, τις τράπεζές μας και να καταστρέψει τους ατυχείς ομολογιούχους που εμπιστεύτηκαν δυστυχώς το ελληνικό κράτος.
Και ο λαός... Αυτή η λέξη που είχε τόσο αδικηθεί, ευτελιστεί, δαιμονοποιηθεί, ξαναβγαίνει στο προσκήνιο και περνάει πάλι από χείλη σε χείλη. Ο λαός επιστρέφει, αφού μέτρησε στις τσέπες του τις ζημιές από τη λεηλασία. Τι είναι όμως ο λαός; Ολα και τίποτα. Ολοι και κανένας. Ο λαός δεν είναι παρά μια στιγμή σύγκλισης. Εφήμερη αλλά και πανίσχυρη.
Μια στιγμή που οι εργαζόμενοι φτωχοί, οι νεαροί άνεργοι και η τεράστια μεσαία τάξη που συνθλίβεται από την κρίση, ενώνονται σε ένα. Η Ιστορία γράφεται με τέτοιες συγκλίσεις.
Αγρότες, τεχνίτες, έμποροι, μισθωτοί, μεσοαστοί, ήταν εκείνοι που άνοιξαν τον δρόμο στη Γαλλική Επανάσταση του 1789, μας υπενθυμίζει ο Γάλλος συγγραφέας και δημοσιογράφος Ζαν-Φρανσουά Καν.
Η συμμαχία της φιλελεύθερης αστικής τάξης και των εργαζομένων οδήγησε στα ανατρεπτικά γεγονότα του 1830. Μια παρόμοια συμμαχία οδήγησε στην «άνοιξη των λαών» το 1848.
«Ποια είναι η θεμελιώδης αρχή μιας δημοκρατικής και λαϊκής διακυβέρνησης;», αναρωτιόταν ο Ροβεσπιέρος, απευθυνόμενος στη γαλλική Εθνοσυνέλευση το 1794. «Θέλω να πω ποια είναι εκείνη η ουσιώδης δύναμη που τη στηρίζει και την κινεί; Είναι η αρετή.
Και μιλώ για τη δημόσια αρετή, εκείνη που έκανε τόσα θαύματα στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη. Γι’ αυτήν την αρετή που δεν είναι τίποτα άλλο από αγάπη για την πατρίδα και τους νόμους της.
Ομως, επειδή η ουσία της δημοκρατίας είναι η ισότητα, έπεται πως η αγάπη για την πατρίδα συμπεριλαμβάνει και την αγάπη για την ισότητα».
Ο δρόμος που ανοίγουν οι εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ίσως να αποδειχθεί μονόδρομος: οι χώρες της Ευρωζώνης θα αποδύονται σε έναν αμείλικτο ανταγωνισμό για νέα δάνεια προκειμένου να χρηματοδοτήσουν τα υψηλά χρέη τους με ολέθριες συνέπειες για τους λαούς τους.
Πάντως, ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσεις το χρέος σου -εκτός από τη διαγραφή, είτε σε συμφωνία με τους δανειστές είτε μονομερώς- είναι να επιτύχεις οικονομική ανάπτυξη. Αλλά πρόκειται για ουτοπία...
- http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_21/07/2013_510530
Επειδή οι οικονομικές θυσίες και άδικες είναι και επιπλέον οι περικοπές όλων των κοινωνικών δαπανών φθείρουν τη δημοκρατία και διαλύουν την κοινωνική συνοχή. Ο κύκλος αυτός ύφεσης και εθνικής απαξίωσης δεν λέει να κλείσει.
Επί σειρά μηνών γράφω για το τεράστιο ψέμα που έστησαν πολιτικοί και δημοσιογράφοι με το διαβόητο PSI+ του ελληνικού χρέους, υπέρ της σωτηρίας της χώρας. Το εγκωμίαζαν ως τη μεγαλύτερη αναδιάρθρωση στη διεθνή οικονομία, ωστόσο επρόκειτο για καλυμμένη πτώχευση της χώρας...
Το «κούρεμα» δεν είχε σκοπό να καταστήσει βιώσιμο το ελληνικό χρέος. Αν ο σκοπός ήταν η βιωσιμότητα, τότε θα έπρεπε να συμμετάσχουν όλοι -και οι εταίροι που μας έχουν δανείσει και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα- στη διαδικασία και όχι μόνο ο ιδιωτικός τομέας. Αυτό που πέτυχε το PSI+ ήταν να πλήξει ανεπανόρθωτα τα ασφαλιστικά μας Ταμεία, τις τράπεζές μας και να καταστρέψει τους ατυχείς ομολογιούχους που εμπιστεύτηκαν δυστυχώς το ελληνικό κράτος.
Και ο λαός... Αυτή η λέξη που είχε τόσο αδικηθεί, ευτελιστεί, δαιμονοποιηθεί, ξαναβγαίνει στο προσκήνιο και περνάει πάλι από χείλη σε χείλη. Ο λαός επιστρέφει, αφού μέτρησε στις τσέπες του τις ζημιές από τη λεηλασία. Τι είναι όμως ο λαός; Ολα και τίποτα. Ολοι και κανένας. Ο λαός δεν είναι παρά μια στιγμή σύγκλισης. Εφήμερη αλλά και πανίσχυρη.
Μια στιγμή που οι εργαζόμενοι φτωχοί, οι νεαροί άνεργοι και η τεράστια μεσαία τάξη που συνθλίβεται από την κρίση, ενώνονται σε ένα. Η Ιστορία γράφεται με τέτοιες συγκλίσεις.
Αγρότες, τεχνίτες, έμποροι, μισθωτοί, μεσοαστοί, ήταν εκείνοι που άνοιξαν τον δρόμο στη Γαλλική Επανάσταση του 1789, μας υπενθυμίζει ο Γάλλος συγγραφέας και δημοσιογράφος Ζαν-Φρανσουά Καν.
Η συμμαχία της φιλελεύθερης αστικής τάξης και των εργαζομένων οδήγησε στα ανατρεπτικά γεγονότα του 1830. Μια παρόμοια συμμαχία οδήγησε στην «άνοιξη των λαών» το 1848.
«Ποια είναι η θεμελιώδης αρχή μιας δημοκρατικής και λαϊκής διακυβέρνησης;», αναρωτιόταν ο Ροβεσπιέρος, απευθυνόμενος στη γαλλική Εθνοσυνέλευση το 1794. «Θέλω να πω ποια είναι εκείνη η ουσιώδης δύναμη που τη στηρίζει και την κινεί; Είναι η αρετή.
Και μιλώ για τη δημόσια αρετή, εκείνη που έκανε τόσα θαύματα στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη. Γι’ αυτήν την αρετή που δεν είναι τίποτα άλλο από αγάπη για την πατρίδα και τους νόμους της.
Ομως, επειδή η ουσία της δημοκρατίας είναι η ισότητα, έπεται πως η αγάπη για την πατρίδα συμπεριλαμβάνει και την αγάπη για την ισότητα».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο σχολιασμός επιτρέπεται μόνο σε εγγεγραμμένους χρήστες