Αυτό φέρνει αρχικά μία ευφορία στους εργαζομένους που ξαφνικά δεν δέχονται την πίεση παραγωγικότητας και τους επιτρέπει να αρχίσουν να ασχολούνται με τις λεγόμενες "εξωσχολικές" δραστηριότητες όπως κοπάνες, σουλάτσα, ψώνια στα παρακείμενα μαγαζιά, ώρες στο facebook και άλλα γνωστά και πολλά άγνωστα στους αμύητους. 
Οι εργαζόμενοι, ακόμα και οι πιό επιμελείς μετατρέπονται σταδιακά σε αυτό που αποκαλούμε "κοπρίτες".

Ολα κυλάνε ωραία και καλά μέχρι που ξεσπάει η καταιγίδα.

Ανακοινώνεται ότι η επιχείρηση δεν πάει καλά, κλείνουν υποκαταστήματα, παύουν δραστηριότητες, πχ καταργείται ο τομέας έρευνας γιατί ήταν ζημιογόνος, προαναγγέλονται μετατάξεις, απολύσεις και όλα τα καλά και κακά που γνωρίζουμε.
Τότε λοιπόν έρχεται η περίφημη «αξιολόγηση του ανθρώπινου δυναμικού», δηλαδή ποιός θα μείνει και ποιός θα φύγει. Αυτό που φαίνεται αρχικά στους απ΄ έξω απόλυτα λογικό είναι γιά τους από μέσα ο απόλυτος εφιάλτης. Αφού, χωρίς να φταίνε, έχουν μετατραπεί όλοι σε «κοπρίτες». Πώς θα γίνει αυτή η ρημάδα η αξιολόγηση; Πώς αξιολογούνται άραγε οι «κοπρίτες»;
Αφού οι υπάλληλοι χαζεύουν ή προσποιούνται πώς δουλεύουν, πάντα χωρίς την δικιά τους υπαιτιότητα λέμε αφού η διοίκηση το έχει ρίξει εδώ και καιρό στον χαβαλέ, πώς θα αξιολογηθούν; Το μόνο κριτήριο αξιολόγησης που μένει είναι αυτό που ονομάζεται «καταγεγραμμένη φυσική παρουσία». Αυτό που λέγεται κοινά «χτυπάει κάρτα». Επί πλέον σύσσωμος ο τύπος σιγοντάρει με άρθρα του τύπου «φεύγουν επιτέλους οι κοπανατζήδες απο το δημόσιο» και άλλα σχετικά. 
Σημειωτέον ότι με την φυσική παρουσία σαν μοναδικό αξιολογικό κριτήριο οι καλύτεροι by far υπάλληλοι τελικά θα βγουν οι κλητήρες και οι θυρωροί γιατί αυτοί έχουν το προνόμιο να βρίσκονται πλησίον της εξόδου και των μηχανών ελέγχου της παρουσίας (Ρολόϊ και καρτοθήκη). Επιπλέον είναι εύκολα αντιληπτό ότι έχοντας το μαχαίρι και το πεπόνι, αυτοί , οι υποτίθεται πάντα παρόντες, είναι και οι πλέον αμαρτωλοί και απόντες.
Ας γυρίσουμε τώρα στο θέμα της αξιολόγησης, δεν σας κρύβω ότι έχω υπάρξει «κοπρίτης» παρ΄όλες τις καλές μου σπουδές και τον νεανικό μου ενθουσιασμό και σας διαβεβαιώνω ότι ουδείς ξεκινάει την καριέρα του ως τέτοιος. Κοπρίτης γίνεσαι μέσα στα αναξιόπιστα, αναποτελεσματικά και κακοδιοικούμενα εργασιακά περιβάλλοντα, κυρίως του ελληνικού δημοσίου, αλλά και πιό σπάνια του ιδιωτικού τομέα.

Στην περίπτωση της ΕΡΤ, αλλά και στους οργανισμούς που έπονται, η ιδέα της εν λειτουργία αξιολόγησης με συγκεκριμένο business plan που προτάθηκε σαν λύση απο διάφορους ξερόλες είναι λύση επιστημονικής φαντασίας. Είναι η πιό άδικη και η προώθησή της θα εξαγριώσει σε σημείο απίστευτο τους εργαζόμενους που όχι μόνο χάνουν την δουλειά τους αλλά θα μείνουν και με την ρετσινιά του άχρηστου, του τεμπέλη και του κοπανατζή από ένα σύστημα που δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ σωστά τα προσόντα τις δεξιότητες και τις ικανότητες του. Μπορεί να φαίνεται αιρετικό αλλά, αξιολόγηση των υπαλλήλων του δημόσιου ή του ευρύτερου δημόσιου τομέα, εν λειτουργία, είναι πρακτικά αδύνατη. Αν συμβεί κάτι τέτοιο η δικαιολογημένη αντίδραση της μάζας των πραγματικά αδικημένων και απελπισμένων θα είναι βίαιη και καταστροφική.

Η μόνη δημοκρατικά αποδεκτή λύση που απομένει είναι η κατάργηση του οργανισμού, η αυτοδίκαιη απόλυση όλου ανεξαιρέτως του προσωπικού και η επαναπρόσληψη με αντικειμενικό τρόπο βάσει βιογραφικού, γνώσεων και εμπειρίας μόνον όσων είναι απαραίτητοι και ικανοί. Αυτό που έγινε ευτυχώς στην ΕΡΤ και δυστυχώς το κατακρίνουν οι περισσότερες δημόσιες φωνές.

Αυτό περιμένει η κοινωνία της αξιοκρατίας και αυτό ελπίζουμε να γίνει και με το υπόλοιπο δημόσιο.
Ν.Κ.