WSJ: Πλησιάζει η ώρα για το ελληνικό "κούρεμα"

Καθώς αρχίζει να γίνεται ξεκάθαρο ακόμα και στις Βρυξέλλες και στη Φρανκφούρτη ότι η Ελλάδα δεν θα αποπληρώσει ποτέ τα δάνειά της, η WSJ θεωρεί πως ήρθε η ώρα να εξεταστεί το θέμα της διαγραφής ενός σεβαστού ποσού από το ελληνικό χρέος.

•  http://www.euro2day.gr/specials/topics/article/

Η συμφωνία της Δευτέρας για τη συνέχιση του δανεισμού της ελληνικής κυβέρνησης ήταν το εύκολο κομμάτι για την Ευρώπη. Η Ε.Ε. και το ΔΝΤ δεν ξόδεψαν τρία χρόνια και περισσότερα από 200 δισ. ευρώ μόνο και μόνο για να ξεκόψουν τώρα τη χώρα. Το δύσκολο κομμάτι θα είναι να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, σχολιάζει η WSJ.

Όπως επισημαίνει, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και η Γενική Διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ κάποιες φορές χαιρετίζουν τα «επιτεύγματα» της Αθήνας, όποια και αν είναι αυτά.



Ωστόσο, ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ της Ελλάδας ανερχόταν στο 157% του ΑΕΠ στο τέλος του περασμένου έτους, ακόμα και μετά την αναδιάρθρωση που μείωσε δραστικά την αξία του χρέους που κατείχαν ιδιώτες. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού το 2012 ήταν 10% του ΑΕΠ. Και αυτό έρχεται να προστεθεί στην ανεργία που διαμορφωνόταν στο 26,8%, στο ΑΕΠ που συρρικνωνόταν για πέμπτο συνεχόμενο έτος, και στην αναμενόμενη περαιτέρω συρρίκνωσή του κατά 4,4% φέτος
Κατά τη WSJ, όλα αυτά τονίζουν αυτό που έχει αρχίσει σιγά-σιγά να γίνεται ξεκάθαρο ακόμα και στις Βρυξέλλες και στη Φρανκφούρτη: η Ελλάδα δεν θα αποπληρώσει ποτέ τα λεφτά που της δάνεισαν για να «σωθεί». Η τρέχουσα διαμάχη ως προς το εάν έχει κάνει αρκετά σε επίπεδο μεταρρυθμίσεων, αυξήσεων φόρων και περικοπών δαπανών για να αξίζει την επόμενη δόση του δανείου διάσωσης είναι σε μεγάλο βαθμό άσχετη. Εάν η Ελλάδα εκδιωχθεί ή εάν αποχωρήσει από μόνη της, οι πιστωτές της από την ευρωζώνη θα χάσουν τα χρήματά τους. Οι Έλληνες και οι Γερμανοί σίγουρα το γνωρίζουν αυτό.
Γνωρίζουν επίσης ότι το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας είναι πολύ χειρότερο από αυτό που ήταν όταν ξεκίνησε η διάσωση -όταν το χρέος της ανερχόταν στο 129% του ΑΕΠ- και πως η όποια κουβέντα για διαχειρισιμότητά του έχει καταντήσει ανέκδοτο.
Η Άγκελα Μέρκελ, σημειώνει η WSJ, είπε από την αρχή ότι ένας από τους στόχους της ήταν να κάνει τη διάσωση τόσο επαχθή που κανένας άλλος να μη θέλει διάσωση. Αποστολή εξετελέσθη: κανένας δεν θα ήθελε να έχει την τύχη της Ελλάδας, και η εμπειρία της έχει κάνει τη διάσωση πολύ λιγότερο ελκυστική επιλογή για τις άλλες χώρες της ευρωζώνης.
Εντούτοις, υπάρχει μια άποψη στη βόρεια Ευρώπη ότι χωρίς αυτήν τη συνεχιζόμενη πίεση η Αθήνα θα κυλούσε πάλι στις παλιές, κακές συνήθειές της, και οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις δεν θα εφαρμόζονταν ποτέ.
Στην πραγματικότητα, οι μεταρρυθμίσεις στην Αθήνα γίνονται με το τσιγκέλι, παρά την υποτιθέμενη πίεση. Ωστόσο, η συνεχιζόμενη αβεβαιότητα που συνοδεύει κάθε διαδοχική επιθεώρηση του προγράμματος διάσωσης και η συνεχής (αν και απίθανη) απειλή ότι οι πιστωτές θα αποχωρήσουν εάν δεν τηρηθούν οι όροι δεν μπορεί να είναι καλά για την ιδιωτική οικονομία της χώρας. Ούτε όμως κι η διαχείριση της ελληνικής οικονομίας από το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη έφερε την οικονομική αναγέννηση. Αντιθέτως, έχει αυξήσει τη δυσλειτουργία και την ξενοφοβία της ελληνικής πολιτικής.
Η Ελλάδα ανυπομονεί να τελειώσει η διάσωσή της. Και στο τέλος μπορεί να χρειαστεί να ξεκινήσει με την αναγνώριση ότι η χορήγηση σε αυτήν δανείων που αντιστοιχούν στο 100% του ΑΕΠ της, προκειμένου να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του υπερβολικού χρέους της, ποτέ δεν θα έφερνε τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Η διαγραφή των δανείων που χορηγήθηκαν στην Ελλάδα θα ήταν πολιτικά δύσκολη - ένας λόγος για τον οποίο η Άγκελα Μέρκελ δεν θέλει να συζητήσει το θέμα μέχρι μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου στη Γερμανία. Θα δημιουργούσε ερωτήματα για την ίση μεταχείριση χωρών όπως η Ιρλανδία, η οποία έχει να αντιμετωπίσει το δικό της υπέρογκο χρέος προς την Ε.Ε. Και η Ελλάδα ευθύνεται διότι από μόνη της δημιούργησε τα προβλήματά της.
Την ίδια ώρα, η Ελλάδα και οι εταίροι της στην ευρωζώνη μοιράζονται την ευθύνη για το οικονομικά καταστροφικό αποτέλεσμα της διάσωσης. Η χώρα δεν θα πρέπει να επωμίζεται μόνη της το κόστος ενός κοινού λάθους. Ήρθε η ώρα να εξεταστεί το θέμα της διαγραφής ενός σεβαστού ποσού από το επίσημο χρέος της, όπως έγινε πέρυσι με την αναδιάρθρωση του χρέους των πιστωτών του ιδιωτικού τομέα, καταλήγει η WSJ.