Του Γιώργου Κράλογλου
«Αν γνώριζαν τι σημαίνει ντροπή δεν θα φτάναμε ποτέ σ΄ αυτή την κατάντια...». Με δώδεκα λέξεις μόνο η αποδεδειγμένα σκεπτόμενη σχολιάστρια ΚΑΤΕΡΙΝ αποτύπωσε άριστα τις ευθύνες της μεταπολίτευσης για την εξαθλίωση μας αποστομώνοντας και τον κ. Χρ. Παπουτσή που με το «Αιδώς Αργείοι», προς άγνωστους παραλήπτες, συντήρησε τον βλακώδη πολιτικό σκυλοκαβγά.
Αιδώς Αργείοι... λοιπόν, προς όλους σας, αφού θέλετε να πιστεύετε ότι έχετε το δικαίωμα να παραπλανάτε τον ελληνικό λαό και μετά να αρχίζετε ένα παιδαριώδη πετροπόλεμο για να κάνετε μεγαλύτερη την γελοιότητά σας.
Επειδή έζησα δημοσιογραφικά ημέρα με την ημέρα την μεταπολίτευση ως οικονομικός συντάκτης στις εφημερίδες ΒΗΜΑ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΕΞΠΡΕΣ και το περιοδικό ΚΕΦΑΛΑΙΟ (την γνωστή σας, σήμερα, οικονομική εφημερίδα) στέκεται αδύνατον στις δυνάμεις μου να μην αναφερθώ σε χαρακτηριστικές περιπτώσεις που αποδεικνύουν περίτρανα το πόσο εύστοχο σχόλιο είναι αυτό που αντέγραψα και μετέφερα στον πρόλογο του σημειώματός για την ντροπή που δεν είχε κανείς τους έστω και για ένα ανθρώπινο «...συγνώμη για τα λάθη που κάναμε...».
Αλλά τι ζητάω... Μάλλον πρόκειται για συναισθηματική υπερβολή.
Το 1974 λοιπόν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποκαθιστά την δημοκρατία, με ιστορικά μεγαλειώδη επιτυχία, παραλαμβάνοντας μια οικονομία στην μέση της πετρελαϊκής κρίσης και με επιχειρήσεις (ίσως κακομαθημένες) αλλά ικανές να τραβήξουν το τρένο ανάπτυξης και ανταγωνισμού μεσα στην ΕΟΚ που πολύ ορθά είχε οραματιστεί.
Αντί όμως να «ζέψει» τους τότε επιχειρηματίες στον δρόμο της ανάπτυξης με «απειλές» για τα, λεγόμενα, «αμαρτήματά τους» κρατικοποίησε όσους είχαν ακόμη δικά τους κεφάλαια και τρόπο (υπό προϋποθέσεις) να βάλουν και άλλα χρήματα ως επενδύσεις στην οικονομία...
Τα κίνητρα ήταν καθαρά πολιτικά.
Προτίμησε να δείξει πρόσωπο σοσιαλιστικότερο από εκείνο του Ανδρέα Παπανδρέου και κρατικοποίησε όλους τους ομίλους που τότε κρατούσαν πάνω από το 50% της οικονομίας του τόπου φορτώνοντας έτσι στον ελληνικό λαό την πετρελαϊκή κρίση...
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προχώρησε ένα ακόμη βήμα, ακούγοντας τον τότε σύμβουλό του επικεφαλής της Εθνικής Τράπεζας καθηγητή Άγγελο Αγγελόπουλο, κλείνοντας την ροή χρηματοδότησης στην βαριά βιομηχανία (ηλεκτρισμού, οικοδομής, χάλυβα, ναυπήγησης, πρώτων υλών κλωστοϋφαντουργίας, μεταλλουργίας, ορυκτών , χημικών υλών ) για να σώσει την Εθνική (μέχρι να την παραλάβει ο Παπανδρέου) βυθίζοντας όμως με τον τρόπο αυτό την ιδιωτική οικονομία.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετέφερε στις πλάτες του τυχοδιωκτικού ελληνικού κράτους και των κομματικών παντός χρώματος τις ευθύνες για την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας συμπεριλαμβανομένων και των πετρελαίων. Έτσι ξεκίνησε και ο χορός των Οργανισμών με τα τεράστια κεφάλαια και ειδικά κονδύλια ΔΕΠ, ΜΕΤΒΑ, ΕΛΕΒΜΕ για να κάνουν την Ελλάδα... ένα απέραντο εργοτάξιο πετροχημικών, μεταλλουργικών βιομηχανιών, χημικών βιομηχανιών , αμυντικών βιομηχανιών με ελληνικές πρώτες ύλες...
Αλλά μόνο εργοτάξιο... Τούβλο δεν στήθηκε.
Δαπάνες και επενδύσεις δισεκατομμυρίων δραχμών από τις δημόσιες επενδύσεις και από δάνεια για επενδυτικά σχέδια που πολεμούσε μετά μανίας το ΠΑΣΟΚ για να μην γίνουν επειδή... θα κατέστρεφαν τον τόπο. Αλλά έτσι κατέστρεψαν την προοπτική πραγματικής ανάπτυξης της Καβάλας (κέντρο πετρελαίου) και της Βορ. Ελλάδος μέχρι την Τουρκία.
Οι παραπάνω κρατικοί «Επιχειρηματικοί Όμιλοι» διέλυσαν οικονομικά και τις δημόσιες επενδύσεις και την κρατική Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικών Επενδύσεων (ΕΤΒΑ). Όσα δε μηχανήματα είχαν παραλάβει, (για να μην χαθούν και οι προμήθειες...) βρέθηκαν πεταμένα σε αποθήκες του Κάρντιφ και χωρών της Αφρικής.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου και όσοι άλλοι παρίσταναν τους σοσιαλιστές αφού πολέμησαν όλα τα σχέδια της Νέας Δημοκρατίας και του Καραμανλή, τα οποία έτσι και αλλιώς δεν μπορούσαν να προχωρήσουν γιατί κάθε κίνηση είχε πολιτική σκοπιμότητα και πολιτικό κριτήριο, έβαλαν χέρι στην υπόλοιπη βιομηχανία με τις δήθεν κοινωνικοποιήσεις.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου έβαλε την Εθνική Τράπεζα (που έσωσε ο Καραμανλής από τα χέρια των ιδιωτών...) να πληρώσει δισεκατομμύρια, δισεκατομμυρίων δραχμών για να διορίσει 10.000 αφισοκολλητές και άλλους κομματικούς στις κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις δίδοντας στους εργατοπατέρες «ως προίκα» το δικαίωμα να μοιράζουν απίθανα επιδόματα.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου συντήρησε τους περίπου 800 μικρούς και μεγάλους Οργανισμούς που βρήκε και δημιούργησε και άλλους τόσους για την παραγωγή άγνωστου, μέχρι σήμερα, έργου...
Την ίδια στιγμή οι επιχειρηματίες του ιδιωτικού τομέα τραβήχτηκαν από το παιχνίδι της οικονομίας (ήταν τότε που το ΠΑΣΟΚ μίλαγε για απεργία επενδύσεων...) φθάνοντας τους άνεργους από το περίπου μηδέν της αρχής της μεταπολίτευσης στους 400-500.000.
Αλλά το ΠΑΣΟΚ έλεγε τότε ότι είμαστε σε καλύτερη κατάσταση από την Ισπανία...
Όσοι όμως ιδιώτες μπήκαν στο παιχνίδι ακολούθησαν τον «ασφαλή δρόμο» του κρατικοδίαιτου του αρπαχτικού ή του μεσολαβητή κεφαλαίων ξένων απατεώνων που ουδέποτε έβαλαν ένα τούβλο στην Ελλάδα αλλά γκρέμισαν και αυτά που υπήρχαν. Οι φυλακές οι είναι γεμάτες και από αυτούς.
Αιδώς Αργείοι λοιπόν που θέλετε να δικαιολογηθείτε και δεν έχετε κοιταχτεί στον καθρέφτη σας...όπως συμπληρώνει και το σχόλιο που μου έδωσε το ερέθισμα για να συνεχίσω το χθεσινό μου θέμα.
george.kraloglou@capital.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο σχολιασμός επιτρέπεται μόνο σε εγγεγραμμένους χρήστες