- http://www.kathimerini.gr/774805/article/ta3idia/me-aformh/aigina-to-ellhniko-kalokairi-apexei-molis-mia-wra-apo-ton-peiraia
Πρωτοπήγα στην Αίγινα στα είκοσι τρία μου. Σμηνίτης ων, με έναν συνάδελφο και τη μοτοσικλέτα του γυρίσαμε όλο το νησί σε μια πρωινή μας έξοδο. Ηταν Οκτώβριος, χαρά Θεού. Ο συνάδελφος ήξερε πού να πάμε. Από τον ασύλληπτο ναό της Αφαίας στα παλιά βυζαντινά εκκλησάκια.
Το δειλινό από την Αιγινίτισσα - για την ακρίβεια, από το
Aeginitissa Beach Bar της Ρίας και του Στέλιου, στην τόσο κοντινή όσο
και εξωτική Αίγινα.
Πρωτοπήγα στην Αίγινα στα είκοσι τρία
μου. Σμηνίτης ων, με έναν συνάδελφο και τη μοτοσικλέτα του γυρίσαμε όλο
το νησί σε μια πρωινή μας έξοδο. Ηταν Οκτώβριος, χαρά Θεού. Ο συνάδελφος
ήξερε πού να πάμε. Από τον ασύλληπτο ναό της Αφαίας στα παλιά βυζαντινά
εκκλησάκια.
Κάποτε περάσαμε έξω από το εγκαταλειμμένο ξενοδοχείο Aegina Maris, στον δρόμο για την Πέρδικα. «Εκτρωμα της χούντας», είχε πει ο συνάδελφος, αλλά δεν ξέρω αν είναι ακριβώς αυτό και, σε κάθε περίπτωση, το κουφάρι του ξενοδοχείου μου προκάλεσε τότε έναν οίκτο. Οπως και τα, επίσης παρηκμασμένα, σιωπηρά μπάνγκαλοους, που στην εποχή τους πρέπει να «φύσαγαν».
Ξαναείδα πολύ πρόσφατα, είκοσι ένα χρόνια μετά, το ίδιο αυτό ξενοδοχείο-φάντασμα. Ξαναείδα την Αφαία (απαράλλακτη, εξίσου επιβλητική, μεταφυσική). Ξαναείδα την Αίγινα. Τόσο κοντά στην Αθήνα, τόσο μακριά απ’ όλα όμως. Ταυτισμένη στα πρώτα μου διαβάσματα με τον Καζαντζάκη, έγινε πια για διάφορους, προσωπικούς λόγους τόπος αγαπημένος, οικείος.
Οπως λέει η φίλη μας η Σίσσυ, η Αίγινα είναι ίσως από τους τελευταίους, ελάχιστους τόπους που διατηρούν ζωντανό αυτό που έλεγαν οι παλαιοί «αττικό φως». Νησιωτικό περιβάλλον, θαλασσινό, μα την ίδια στιγμή αστικό.
Οχι χωρίς τις βαρβαρότητες και τις βαναυσότητες που συναντά κανείς διάσπαρτες σε όλα τα ελληνικά τοπία, ωστόσο δεν μπορώ να το πω διαφορετικά: πολύ προτού συνδεθεί μέσα μου με στιγμές εξαίσιες, η Αίγινα κατάφερνε και επιτυγχάνει κάτι μαγικό: όσο σκοτεινιασμένος ή δηλητηριασμένος κι αν είμαι πάνω στο πλοίο, με το που σκάω στο λιμάνι, το νησί μού νοικοκυρεύει την ψυχή.
Ιδιαίτερες αδυναμίες; Το ουζερί του αγαπημένου Γιώργου Σκοτάδη, στη Χώρα, δεύτερο σπίτι μας εδώ και καιρό. Το κλασικό φυσικά Αιάκειο, σχεδόν δίπλα του. Επειτα, το κτήμα του Αγη με τις φιστικιές και τις λεμονιές. Μακριά, πολύ πιο ψηλά, η ουρανοσκέπαστη Παχιά Ράχη.
Χαμηλά πάλι, λίγο πριν από τον Μαραθώνα (με τις ταβέρνες πάνω στην άμμο και τα ωραία, ήρεμα νερά), το παλαιό εκκλησάκι του Αγίου Βασιλείου, κάτω από τα Βροχεία, εκεί όπου σκάει το κύμα.
Ακόμη πιο πέρα, στην περιοχή της Αιγινίτισσας, στον ίδιο παραλιακό δρόμο, δύο νέοι φίλοι: η Ρία και ο Στέλιος, με το πιο κουλ«μπιτσόμπαρο», τη ζεστή, φιλόξενη, και αρκούντως ροκ εν ρολ Aeginitissa, με το (πατενταρισμένο!) μοχίτο φιστίκι, τις σπιτικές γεύσεις της «μαμάς Στέλιου» και το σπάνιο ηλιοβασίλεμα. Εκεί, παρέα με τη Λιλίκα, τον Νίκο, την Τομαζίνα, την Αναστασία, τις παρτίδες Uno και πολλά γέλια.
Το ελληνικό καλοκαίρι απέχει μόλις μία ώρα από τον Πειραιά.
Έντυπη
Κάποτε περάσαμε έξω από το εγκαταλειμμένο ξενοδοχείο Aegina Maris, στον δρόμο για την Πέρδικα. «Εκτρωμα της χούντας», είχε πει ο συνάδελφος, αλλά δεν ξέρω αν είναι ακριβώς αυτό και, σε κάθε περίπτωση, το κουφάρι του ξενοδοχείου μου προκάλεσε τότε έναν οίκτο. Οπως και τα, επίσης παρηκμασμένα, σιωπηρά μπάνγκαλοους, που στην εποχή τους πρέπει να «φύσαγαν».
Ξαναείδα πολύ πρόσφατα, είκοσι ένα χρόνια μετά, το ίδιο αυτό ξενοδοχείο-φάντασμα. Ξαναείδα την Αφαία (απαράλλακτη, εξίσου επιβλητική, μεταφυσική). Ξαναείδα την Αίγινα. Τόσο κοντά στην Αθήνα, τόσο μακριά απ’ όλα όμως. Ταυτισμένη στα πρώτα μου διαβάσματα με τον Καζαντζάκη, έγινε πια για διάφορους, προσωπικούς λόγους τόπος αγαπημένος, οικείος.
Οπως λέει η φίλη μας η Σίσσυ, η Αίγινα είναι ίσως από τους τελευταίους, ελάχιστους τόπους που διατηρούν ζωντανό αυτό που έλεγαν οι παλαιοί «αττικό φως». Νησιωτικό περιβάλλον, θαλασσινό, μα την ίδια στιγμή αστικό.
Οχι χωρίς τις βαρβαρότητες και τις βαναυσότητες που συναντά κανείς διάσπαρτες σε όλα τα ελληνικά τοπία, ωστόσο δεν μπορώ να το πω διαφορετικά: πολύ προτού συνδεθεί μέσα μου με στιγμές εξαίσιες, η Αίγινα κατάφερνε και επιτυγχάνει κάτι μαγικό: όσο σκοτεινιασμένος ή δηλητηριασμένος κι αν είμαι πάνω στο πλοίο, με το που σκάω στο λιμάνι, το νησί μού νοικοκυρεύει την ψυχή.
Ιδιαίτερες αδυναμίες; Το ουζερί του αγαπημένου Γιώργου Σκοτάδη, στη Χώρα, δεύτερο σπίτι μας εδώ και καιρό. Το κλασικό φυσικά Αιάκειο, σχεδόν δίπλα του. Επειτα, το κτήμα του Αγη με τις φιστικιές και τις λεμονιές. Μακριά, πολύ πιο ψηλά, η ουρανοσκέπαστη Παχιά Ράχη.
Χαμηλά πάλι, λίγο πριν από τον Μαραθώνα (με τις ταβέρνες πάνω στην άμμο και τα ωραία, ήρεμα νερά), το παλαιό εκκλησάκι του Αγίου Βασιλείου, κάτω από τα Βροχεία, εκεί όπου σκάει το κύμα.
Ακόμη πιο πέρα, στην περιοχή της Αιγινίτισσας, στον ίδιο παραλιακό δρόμο, δύο νέοι φίλοι: η Ρία και ο Στέλιος, με το πιο κουλ«μπιτσόμπαρο», τη ζεστή, φιλόξενη, και αρκούντως ροκ εν ρολ Aeginitissa, με το (πατενταρισμένο!) μοχίτο φιστίκι, τις σπιτικές γεύσεις της «μαμάς Στέλιου» και το σπάνιο ηλιοβασίλεμα. Εκεί, παρέα με τη Λιλίκα, τον Νίκο, την Τομαζίνα, την Αναστασία, τις παρτίδες Uno και πολλά γέλια.
Το ελληνικό καλοκαίρι απέχει μόλις μία ώρα από τον Πειραιά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο σχολιασμός επιτρέπεται μόνο σε εγγεγραμμένους χρήστες